Romeo Neuteboom Spijker woont in Apeldoorn is al sinds 2002 actief bij Viswerkgroep De Prik. Hiermee is hij ooit begonnen omdat hij gefascineerd is door vis en onderwaterlandschappen. Voor de rubriek “Vrijwilliger in beeld” vertelt Romeo aan Max Schutte van RAVON waarom hij dit zo graag doet en wat voor hem het vrijwilligerswerk zo belangrijk maakt.

Met de “poten” in de klei
Romeo is werkzaam bij Waterschap Vallei en Veluwe en kwam via de ecoloog in contact met de viswerkgroep. In 2002 ging hij voor de eerste keer mee. “Ik vond het gelijk fantastisch! Ik ben op het platteland opgegroeid en ontdekte dat daar stekelbaarzen in slootjes zaten. Die moesten natuurlijk gevangen worden.” Toen ik hem vroeg waar zijn liefde hiervoor vandaan komt, antwoordde hij: ”Ik kwam erachter dat ik van nature graag in stromend water bezig ben. Maar er gewoon in staan is ook zo vreemd, dus je kunt maar beter iets te doen hebben. In dat geval pak je een schepnet of een vliegvishengel!”

Na de vuurdoop in 2002 was hij niet meer bij de viswerkgroep weg te slaan. “Het is een gezellige groep en je komt op de mooiste plekken, die anders verboden zijn. Je geeft in het veld voorlichting en je bent ook nog eens bezig met natuurbescherming door vismonitoring. De gegevens die worden verzameld, koppel je terug naar het waterschap en gaan in de Telmee-database, dat maakt het nuttig werk. Zo draag je met vismonitoring ook een steentje bij aan natuurbescherming.”

Het vrijwilligerswerk verrijkt Romeo’s wat abstracte werk bij het waterschap. Hij geeft daarover aan: "Tijdens mijn werk ben ik druk bezig met transities, scenario’s, strategieën, lange termijn ontwikkelingen, bestuur, politiek en maatschappij. Het vrijwilligerswerk is een mooie manier om weer even met de "poten’’ in de klei te staan en het waterschapswerk ook vanuit een praktisch perspectief te ervaren. Ik kan het iedereen aanraden.”

Je vist met je voeten
De groep bestaat uit ongeveer 20 mensen, waarvan er meestal 8 enthousiastelingen per keer meegaan, met soms een extra belangstellende of student. In de ochtend spreken ze vaak rond 10 uur af en eindigen ze om een uur of vier. In die tijd doen ze vaak 5 monsterpunten.

Romeo: "Het vissen is behoorlijk intensief; aan het einde van de dag ben je echt wel moe, want je vist met je voeten. Daarmee jaag je de vissen in je schepnet’’. Aan het einde van de lange en gezellige dag zoeken ze met z’n allen nog even een kroeg op om onder het genot van een drankje en een lekkere portie bitterballen gezellig na te kletsen.

"In de avond verwerk  ik alles nog in de Telmee-database en analyseer daaruit de gegevens. Dit is heel interessant, want op die manier kun je zien welke vissoorten (of lengteklassen) er niet zijn gevangen maar er wel horen te zitten. Stel je mist 30 beekprikken, dan is dat interessant, want dat zegt wat over de habitatkwaliteit. Het is puzzelen, want soms is de kwaliteit van het habitat goed, maar mis je toch vis’’ zegt hij.

Vangst Verloren Beek Grensweg (Bron: Werkgroep de Prik)

Je hoeft geen senior te zijn om een beekprik te vangen
Een belangrijke reden dat het zo leuk blijft is de gezelligheid in de groep; een echte "vriendengroep’’, volgens Romeo. Ook is de groep lekker divers. Er zitten relatief veel jongeren bij, mensen van eind 20, begin 30, maar ook mensen die al met pensioen zijn. “Leeftijd maakt echt niks uit, dat maakt het juist ook leuk; je hoeft geen senior te zijn om beekprik te vangen’’ geeft hij aan. “Iedereen kan het, of je nou wel of geen "groene’’ achtergrond hebt. Als je interesse hebt in vis en water dan ben je van harte welkom.“

Onderwater is het soms net een Sahara
“Eigenlijk is het onderwaterlandschap nog erg onbekend voor mensen. Ons landschap houdt voor velen op bij de waterspiegel, maar loopt natuurlijk gewoon door onder de waterspiegel. Op heel veel plekken in Nederland is het onderwater net een Sahara, daar is niks te vinden. Vaak vangen we tachtig procent van de vis in slechts twintig procent van de beek. Dat betekent dat die andere tachtig procent van de (kale) beek vaak nauwelijks geschikt is voor vis.”

“Mensen snappen vogels. Als je een weiland oploopt, zie je misschien een ooijevaar, maar je kunt daar veel minder vogels tellen dan in een mooie houtwal in Winterswijk bijvoorbeeld. Mensen snappen dat de structuur en het netwerk van hagen, heggen en houtwallen zorgt voor meer verschillende vogelsoorten. Maar als je een vogel snapt, dan snap je een vis ook:  onderwater is het eigenlijk ook een groot grasveld en dan snap je dat daar veel minder voorkomt dan op een plek met veel structuur zoals takken, kiezels en waterplanten.” Romeo hoopt dat als we vissen zouden zien als vogels, mensen meer passie krijgen voor wat er  zich onderwater allemaal afspeelt.

Impact maken als vrijwilliger
“Als je je talent koppelt aan je passie, dan komen dingen vaak vanzelf in beweging. Dat is het mooie van vrijwilligerswerk, of het nu in de zorg, onderwijs of natuur is. Het brengt mensen in contact met elkaar en je bent actief om je omgeving beter en mooier te maken. RAVON vrijwilliger zijn is echt heel gaaf. Ik hoop daarom dat we dit enthousiasme met zijn allen kunnen uitdragen en meer mensen kunnen betrekken bij natuurbescherming door vrijwilligerswerk. Ik gun het iedereen.’’

Interview en tekst: Max Schutte / RAVON
Foto’s: Viswerkgroep De Prik / header: Werkgroep de Prik bij de Verloren beek aan de monding van de Grift